คนเหงาคนหนึ่ง ในค่ำคืนเหน็บหนาว
ยืนมองดาวอยู่เพียงลำพัง
มีแค่น้ำตามีแค่ภาพความหลัง
คืนนี้มันช่างยาวนาน
อ้อมกอดของเธอคงไม่มีวันกลับคืนแล้วใช่ไหม
รักเธอแค่ไหนแต่สุดท้ายต้องพรากกัน
หัวใจที่ว่างเปล่าคืนเหงามันช่างเดียวดาย
ต้องทนฝันร้ายฝั่งใจแค่ภาพเก่าๆ
เมื่อไหร่จะเช้าเมื่อไหร่ที่ใจจะลืม
คำว่าลาก่อน ตอนที่เราจากกัน
เธอแค่เอ่ยออกมาเบาๆ
ฟังทั้งน้ำตาฟังด้วยใจปวดร้าว
จะให้ลืมได้ยังไง
อ้อมกอดของเธอคงไม่มีวันกลับคืนแล้วใช่ไหม
รักเธอแค่ไหนแต่สุดท้ายต้องพรากกัน
หัวใจที่ว่างเปล่าคืนเหงามันช่างเดียวดาย
ต้องทนฝันร้ายฝั่งใจแค่ภาพเก่าๆ
เมื่อไหร่จะเช้าเมื่อไหร่ที่ใจจะลืม
อ้อมกอดของเธอคงไม่มีวันกลับคืนแล้วใช่ไหม
รักเธอแค่ไหนแต่สุดท้ายต้องพรากกัน
หัวใจที่ว่างเปล่าคืนเหงามันช่างเดียวดาย
ต้องทนฝันร้ายฝั่งใจแค่ภาพเก่าๆ
เมื่อไหร่จะเช้าเมื่อไหร่ที่ใจฉันจะลืม
อยากจะลืมเธอ แต่จะเมื่อไหร่ไม่รู้